Teach Yourself Bagpipes by Lindsay Davidson

bringing quality 'piping instruction to you for free
JAK ĆWICZYĆ

Franciszek Liszt jest uważany przez niektórych za najlepszego pianistę wszechczasów. Opracował on metodę ćwiczenia, która może nam posłużyć przy nauce gry na dudach. Rozwijając ją nieco możemy uzyskać metodę zindywidualizowaną i bardzo wydajną. Im większe efekty uzyskujemy poprzez ćwiczenie, tym szybciej się uczymy i tym większa jest motywacja.

Na tej stronie znajdziesz szereg informacji, które pomogą ci zostać lepszym dudziarzem.

ZWRÓĆ UWAGĘ

Podczas indywidualnych ćwiczeń pojawiać się mogą problemy,na które często istnieją szybkie i proste rozwiązania. Zachęcam do kontaktowania się w razie trudności, ponieważ nie każdy problem może być przewidziany z góry i zawarty w liście wskazówek.

Sztuka nauczania polega na podsuwaniu magicznego słówka, które pomaga uczniowi pojąć to, co jest dla niego niezrozumiałe. Ważne jest, by podsunąć to słówko we właściwym momencie, jednak metoda samouczka nam tego nie umożliwia.

PRZEDMOWA

Kiedy czegoś doświadczamy, w mózgu powstają nowe połączenia między neuronami. Połączenia te mogą być potem albo wzmacniane poprzez odświeżanie doświadczenia, albo zastępowane przez nowe, choć bardzo podobne struktury. Kiedy uda nam się coś zagrać niemal poprawnie, to co naprawdę robimy to tworzenie nowego zestawu konkurujących połączeń międzykomórkowych, które następnie zostaną usunięte, gdy zagramy jeszcze raz. Można porównać to do rysowania mapy i dodawania nowych połączeń za każdym razem, kiedy popełnimy błąd. Jeśli nie uda nam się wyeliminować pomyłek, wkrótce pogubimy się w naszej mapie...

Eliminowanie pomyłek i porównywanie w myślach tego co zagraliśmy, z tym co zamierzaliśmy zagrać, sprawi, że nauka będzie znacznie efektywniejsza i skuteczna.

Dzięki rozbiciu gry na mniejsze elementy, możemy doprowadzić do perfekcji najmniejsze szczegóły, a następnie połączyć elementy w jedną mocną całość. W wypadku innych instrumentów można to nazwać nauką podstaw i stosowaniu ich w praktyce.

KONTROLOWANIE PALCÓW

Na samym początku grania palce nie wykazują zbytniego zdyscyplinowania i niekoniecznie robią to, czego od nich oczekujemy. Może się zdarzyć, że polecenie podniesienia palca lewej ręki zostanie wykonane przez palec prawej. Jest to problem, który pojawia się cyklicznie na różnych stopniach zaawansowania; ręce postanawiają działać według własnego uznania i wtedy pojawia się problem, która ręka wykona zadanie. Istnieje proste ćwiczenie które pozwala temu zaradzić:

1. Połóż ręce płasko na stole.
2. Podnieś wskazujący i serdeczny palec naraz, bez poruszania innymi palcami.
3. Teraz zmień palce; opuść wskazujący i serdeczny, w tym samym czasie podnosząc środkowy i mały palec.
4. Powtarzaj coraz szybciej, potem zamknij oczy i powtarzaj nie patrząc na palce. Następnie skrzyżuj ręce i zastosuj przeciwne ustawienia palców u obu rąk – palec serdeczny podniesiony u lewej, a opuszczony u prawej ręki. Poruszaj palcami w różnych rytmach, zmieniaj palce.

Łatwo zauważyć, że w tym ćwiczeniu nie używamy kciuków- jest to jedna z rzeczy, które trzeba będzie powtarzać. Na początku jest trudno nie ruszać kciukami, ale ręce uczą się zadziwiająco szybko. To proste stołowe ćwiczenie „na sucho” w przypadku początkujących daje takie same rezultaty, jak  pozostałe ćwiczenia na instrumencie.

DOBRA TECHNIKA

Przez dobrą technikę rozumiana jest umiejętność kontrolowania palców i zmuszenia ich do robienia tego co chcemy i kiedy chcemy. Nie jest to szybkie granie dublingów.

Technika musi iść w parze z muzyczną intuicją i rozumieniem kiedy i co zrobić, oraz z wyczuciem rytmu i wiedzą o długości każdej nuty - dlaczego tyle trwa i jak ją zagrać.

MIĘSIEŃ DUDZIARSKI

On naprawdę istnieje! Tak jak przy budowaniu innych mięśni, powinno się ćwiczyć dopóki mięsień się zupełnie wyczerpie, a potem pozwolić mu odpocząć i odzyskać siły. Stwierdzenie w którym momencie palce przestają podlegać kontroli umysłu jest sztuką, którą nauczyciel powinien opanować, ponieważ wtedy potrzebna jest zmiana strategii nauczania na taką, która pozwoli rozwinąć świadomą kontrolę palców i będzie dostatecznie motywująca dla ucznia. Jeśli uczymy się na własną rękę, musimy pamiętać o istnieniu mięśnia dudziarskiego, a przede wszystkim o jego ćwiczeniu w różnych pozycjach.

WŁAŚCIWA METODA

Gra na każdym instrumecie opiera się właściwie na tym samym - na ruszaniu palcami w odpowiedniej kolejności i odpowiednim czasie. Kolejność to technika gry, a czas, czyli rytm, tworzy muzykę. Modyfikując czas możemy tworzyć własną interpretację muzyki. Technika natomiast, może zostać ściśle zaprogramowana, zupełnie jak w komputerze. Jeżeli odpowiednio zaprogramujemy technikę, będziemy mogli przeznaczyć więcej czasu i wysiłku na kontrolowanie samej muzyki.

Liszt grał każdą nutę siedem razy pod rząd bezbłędnie, następnie dodawał następną nutę i tak dalej, aż do końca utworu.

Proces nauki powinniśmy rozbijać na pięć faz:

1. Podstawowe programowanie ruchów palców (korzystając ze schematów XO z rozdziałów poświęconych podstawowym technikom)
2. Grupowanie instrukcji
3. Przyporządkowywanie odpowiedniego czasu trwania konkretnym dźwiękom
4. Wyrównywanie tempa gry
5. Przyspieszanie

Każdy krok powinniśmy powtórzyć siedem razy pod rząd poprawnie. Na początku to bardzo trudne, później jednak staje się dużo prostsze. Nauka tą metodą początkowo może wydawać się długa i nieefektywna, jednak wkrótce okazuje się, że rezultaty uzyskuje się coraz szybciej.

Istnieją zespoły dudziarskie używające dokładnie tej metody, bez regularnego kontaktu z doświadczonym nauczycielem. Zespoły te odbyły jedynie kilka warsztatów z autorem strony, Lindsayem Davidsonem, podczas których zostały zapoznane z metodą nauki i odpowiednio zmotywowane. Zespoły były w stanie utrzymywać dyscyplinę, uczyć i rozwijać się samodzielnie w razie problemów kontaktując się nauczycielem poprzez e-mail.

NAUCZANIE GRUP I ZESPOŁÓW

Grupa lub któryś z jej członków może napotkać problem podczas każdej z wyżej opisanych faz. Zazwyczaj wystarczy cofnąć się wówczas całym zespołem do fazy podstawowego programowania w zakresie, którego dotyczy problem. Przyniesie to nie tylko szybką poprawę ale może też znacząco zmotywować całą grupę.

Zadaniem nauczyciela jest szybkie i dyskretne wyłapywanie błędów i problemów u każdego członka grupy. Następnie należy daną osobę indywidualnie poinformować co robi źle, lub, by jej nie zawstydzać, opracować odpowiednie ćwiczenie dla całej grupy.

Zespół jest tylko tak dobry, jak dobry jest jego nasłabszy członek. Co jakiś czas nauczyciel powinien spotykać się indywidualnie z członkami grupy i opracowywać specjalnie dla nich ćwiczenia, które pomogą im przezwyciężyć największe trudności.

Wybierając repertuar należy przyjąć dwa cele - podkreślanie tego, w czym grupa jest dobra, ale też rozwijanie aspektów gry z którymi zespół radzi sobie najgorzej.

Każda próba powinna sprawiać wrażenie indywidualnej lekcji. Za każdym razem, gdy grany jest jakiś utwór, należy zwrócić przynajmniej dwóm lub trzem osobom uwagę na to, co powinni poprawić. Każdy powinien otrzymywać tyle samo uwag, dzięki czemu nikt nie poczuje się ani zdecydowanie lepszy, ani gorszy od reszty. Tym sposobem można przekazać bardzo szeroki zakres informacji podczas jednego spotkania.

Dobry zespół gra to samo, w tym samym czasie, używając tej samej techniki. W 'starych dobrych czasach' metoda wrzasku i bicia była normą w nauczaniu, zwłaszcza w zespołach dudziarskich. W owych czasach lekcja sprowadzała się do tego, że pipe major (nauczyciel, lider zespołu) wrzeszczał 'nie tak, ale inaczej!' a potem grał coś, co niekoniecznie brzmiało inaczej. Uczeń miał dwa zadania - nie zadawać pytań i kopiować jak małpa co mu pokazują.

Metoda przedstawiona na tej stronie różni się znacznie od tradycyjnego systemu nauczania, który miał zdecydowanie negatywny charakter. Dzięki niej możliwe jest dokładnie analizowanie jak uczeń gra, stawianie przed nim pozytywnych celów i opracowywanie narzędzi które pomogę owe cele osiągnąć.

Pamiętajmy o magicznej maksymie, która brzmi:

Jesli potrafisz zagrać coś powoli, możesz zagrać to szybko, nie działa to jednak w drugą stronę!

Profesjonalny dudziarz jest w stanie kontrolować dokładnie kiedy otwiera i zamyka każdą pojedynczą przednutkę. Aby to odpowiednio zaprogramować trzeba umieć grać bardzo, bardzo powoli, nie ma miejsca na jakiekolwiek blefowanie.

Aby dowiedzieć się, jak osiągnąć to używając zamieszczonych na stronie plików midi, kliknij tutaj.





About this project
Lindsay Davidson
About the author